Vluchtelingen (reactie van Lianne Duiven op het collegevoorstel Kaders opvang vluchtelingen, tijdens de PA op 30 mei)

Steeds meer staan we stil bij hetgeen er in de Tweede Wereldoorlog in de Betuwe is gebeurd. Hoe mensen moesten vluchten, naar Arnhem of naar het al bevrijde Brabant. Hoe vele mensen daar onderdak vonden, ongeorganiseerd, bij particulieren thuis. Hoe daar vriendschappen ontstonden. Hoe mannen achterbleven voor het vee en onze Betuwe het Manneneiland of Niemandsland werd genoemd. De jaarlijkse herdenkingen van het bombardement in Huissen en de Exoduswandeltocht worden bekender en drukker. Mooi, niet alleen om terug te kijken, maar ook om er lering uit te trekken.

We praten over opvang van vluchtelingen hier in Lingewaard. Ter Apel zit overvol. Een deel van de raad was afgelopen maandag op bezoek in De Elderhoeve, waar 350 mensen tijdelijk wonen. Sommigen wonen al 9 jaar in de opvang, en wachten nog steeds op een plek. Wel zijn sommigen al 21x verplaatst, van AZC naar AZC….. en hun kinderen verhuizen mee, van school naar school. Hoe kunnen zij vriendjes maken?

Dan Lingewaard. GroenLinks is opgelucht dat het college de stap neemt met het voorstel  om vluchtelingen op te vangen. Hoewel we denken dat kleinschaliger opvang voor de mensen fijner is, zagen we ook dat goede faciliteiten bij een grotere AZC (zoals speelplekken, goede keukens, een volleyveld, fitness, spreekuren van artsen en andere ondersteuners) ook voordelen kent. Mensen zijn niet de hele dag aan het wachten, en vrijwilligers kunnen op verschillende manieren hun talenten aanbieden. En andersom, ook vluchtelingen kunnen gemakkelijker hun talenten inzetten. Zeker als ze eerder mogen starten met werk of vrijwilligerswerk.

Ik las vanmorgen het voorstel van een ingeburgerde Syrische vluchteling om niet alleen brandoefeningen te doen, maar ook het volgende. Ik citeer Anwar Manlasadoon:

ANWAR MANLASADOON: Laten we eens oefenen hoe het voelt als oorlog ons treft, als we moeten vluchten. Alles achter ons moeten laten. Maar dan met het onderdeel dat we nergens anders welkom zijn, omdat alle landen om ons heen een streng asielbeleid hebben. Dat we eindeloos in een aanmeldcentrum moeten blijven, zonder enig uitzicht op een veilige toekomst. Wachtend tot je terug wordt gestuurd naar het land dat je hebt verlaten en waar je vluchtpoging je niet in dank zal worden afgenomen. Oh ja... en dat de mensen in je nieuwe land bij al hun problemen naar JOU wijzen: de asielzoeker. 

GroenLinks prijst het voorstel van het college dat Lef en Mededogen toont om wereldse problemen ook hier in Lingewaard te durven opvangen!

Huisvesting arbeidmigranten Huissen (reactie van Arianne Nas op Bestemmingsplan Huissen, huisvesting Clivia, tijdens de PA op 30 mei)

GroenLinks is er sterk voor om mensen die vluchten vanwege oorlogen, mensenrechtenschendingen en vanwege klimaatveranderingen welkom te heten in ons land. Wat zou het mooi zijn als vluchtelingen snel een woning en werk zouden kunnen vinden. Wat zou het mooi zijn als de geplande 400 wooneenheden op de Clivia ook benut zouden worden voor vluchtelingen.

Wij vinden het een gemiste kans dat er geen samenwerking is met andere werkgevers in Lingewaard rondom het huisvestingsvraagstuk voor internationale werknemers. GroenLinks heeft sowieso vraagtekens over dit individuele initiatief. Wat krijgt deze initiatiefnemer in zijn eentje voor elkaar zonder dat wordt aangedrongen op samenwerking met anderen in Bergerden? We hadden al eerder vraagtekens bij de samenwerking rondom het warmtenet. Het lijkt wel een beloning voor juist niet samenwerken. Hoe is dit voor andere kwekers? Schept deze woningbouw een precedent? En met hoeveel internationale werknemers groeit Lingewaard dan?

Natuurlijk vindt GroenLinks het ook jammer dat natuur wordt ombestemd voor wonen.

Waar we wél positief over zijn, is dat er nu een groep internationale werknemers in Lingewaard is die een beter woonsituatie krijgt, dat er bij de initiatiefnemer geen gebruik wordt gemaakt van uitzendbureaus, en dat er volgens de cao wordt betaald.

 

VLUCHTeling (Inge Sloot, ingezonden brief in De Gelderlander)

Afgelopen week bezocht ik de Theaterkerk in Bemmel voor de filmvoorstelling VLUCHT waarin Eric Corton een vluchteling speelt die uit Nederland moet vluchten met zijn dochter. Zijn vrouw en zoon in onzekerheid achterlatend. Deze film raakte mij en zette mij nog meer aan het denken over dit gevoelige onderwerp. Wat als…… hoe zou je zelf reageren als…. Vooral vragen riep de film op en verschillende emoties vroegen bij mij om voorrang.

Het woord tegelijkertijd kwam telkens terug om te omschrijven hoe je zoveel schijnbaar tegenstrijdige emoties toch samen kan voelen. Veilig en angstig, blij en ongelukkig, opnieuw beginnend en achterlatend. Vooral de menselijkheid van dit alles raakte vele snaren bij het publiek. Niets is vanzelfsprekend, alles wat je hebt kun je ook kwijtraken en dan, dan hoop je op een nieuwe plek met nieuwe kansen. Iedereen heeft recht op geluk.

Juist met angst wordt onzekerheid aangedreven, vaak gevolgd door desinformatie. Niet-kloppende zogenaamde feiten krijgen voorrang. Rechtse oneliners scoren nu eenmaal makkelijker dan de waarheid, die meer tijd nodig heeft om goed uit te leggen. En hoe extremer de leugen, hoe makkelijker mensen denken 'Nou, dan zal het wel waar zijn'.

Aan het eind van de voorstelling hoorden we echte verhalen van vluchtelingen die nu in Nederland leven. Zij zijn ontzettend gemotiveerd om een bijdrage te leveren aan onze samenleving en doen dat ook, zowel met betaald werk als vrijwillig. Echte Nederlanders zoals jij en ik.

Ik zou iedereen deze film aanraden en aanraden meer te lezen over het echte verhaal van vluchtelingen, de kansen en mogelijkheden en de veelal schrijnende situaties waarin zij zich bevinden. Maar vooral ook zich te verdiepen in de onderzoeken, cijfers en feiten die er bekend zijn. Dan zul je zien dat ook zij gewoon mens zijn en dat we samen best veel (aan)kunnen.