De productieketen van verf is zo georganiseerd dat niet de producent verantwoordelijk is voor wat er met de overblijvende verf gebeurt, maar de consument. De consument wordt opgezadeld met het probleem (chemisch afval) dat de producent heeft gecreëerd. De gemeente Lingewaard doet hier nog een schepje bovenop, door de consument te ‘straffen’ en hem of haar te laten betalen voor het inleveren van verfrestanten (Klein Chemisch Afval). In feite legt de gemeente Lingewaard een boete op aan haar inwoners voor milieubewust gedrag bij inlevering van het KCA. Voor zover ons bekend als enige gemeente in Nederland.
Wie houtwerk aan de buitenzijde van de woning dekkend wil schilderen, moet dekkende verf aanschaffen. Verfproducenten maken verven op waterbasis (milieuvriendelijk) en op terpentinebasis (milieuschadelijke alkydverven). Voor houtwerk binnen kunnen we watergedragen verven toepassen. Voor een ‘duurzame’ bescherming van houtwerk in weer en wind adviseert de verfhandel alkydverven. De samenstelling van deze alkydverven wordt bepaald door de producent. De consument heeft hier geen enkele invloed op. De consument kan bij een verfhandel ook niet precies de hoeveelheid alkydverf aanschaffen die hij nodig heeft, maar moet de benodigde hoeveelheid naar boven afronden op een veelvoud van een liter. Dit betekent dat de consument altijd een hoeveelheid milieuschadelijke alkydverf overhoudt. De productieketen van verf is zo georganiseerd dat niet de producent verantwoordelijk is voor wat er met de overblijvende verf gebeurt maar de consument. De consument wordt opgezadeld met het probleem (chemisch afval) dat de producent heeft gecreëerd. Bij verf (en veel andere producten) wordt de fundamentele regel 'Wie de macht heeft is verantwoordelijk' met voeten getreden. Door producten te kopen wordt de consument eigenaar van het product en is daarmee ongevraagd verantwoordelijk voor het overblijvende product (of restant van een product).
Dit onlogische systeem van scheiding van 'macht' en 'verantwoordelijkheid', zo treffend beschreven in het boek Material Matters van Thomas Rau en Sabine Oberhuber, waarbij de producent de macht heeft en de consument de verantwoordelijkheid, wordt nog steeds door onze overheid in stand gehouden. Zodra een product de fabriek verlaten heeft, komen de kosten terecht bij de consument, vervolgens het milieu en daarna bij de samenleving. De gemeente Lingewaard hier nog een schepje bovenop, door de consument extra te ‘straffen’ door hem of haar te laten betalen voor het inleveren van zijn verfrestanten (Klein Chemisch Afval). In feite een ‘boete’ voor inwoners voor het milieubewuste gedrag bij inlevering van het KCA. Voor zover ons bekend als enige gemeente in Nederland.
GroenLinks vindt dit een schande. Gelukkig is de consument ook kiezer, en kan zijn of haar ongenoegen over deze situatie in maart 2018 kenbaar maken door de partij te steunen die zich al lange tijd inzet voor het gratis mogen inleveren van KCA.